ábrete de orellas: Vigo Tr4nsforma 2011, sábado 2 de xullo

A xornada do sábado xa comezaba ás 12 do mediodía no escenario gratuito Radio3-Mondosonoro con dúas propostas de corte clásico e efectivas: o rockabilliy de Dr. Gringo e o rock ao MC5 ou The Stooges de Foggy Mental Breakdown.
Deseguido, La Familia defenderon o pop intimista e por momentos naïve sobre experiencias cotiás do seu bo debut "Esto es normal". Por mor de problemas dun dos seus membros na viaxe, os Holywater perderon case dez minutos do tempo que lles correspondía, pero uns a priori escasos 25 foron abondos para amosaren as súas credenciais para tocar no escenario grande: enerxía a eito, indiscutible calidade interpretativa e unhas pezas intensas que non só enganchan aos afeccionados ao rock dos 90.

Por mor do necesario parón para un tranquilo xantar, que non por chauvinismo, perdimos as 2 bandas nos galegas e de cuxos directos nos falaron positivamente: Marcus Doo & The Secret Family e Odio París. A continuación, unha máis ca convincente actuación dos Igloo e uns Disco Las Palmeras! defendendo malia os fallos técnicos o seu potente debut noise "Nihil Obstat", que aínda vai dar que falar. Até daquela, pasadas as 6 da tarde, apenas lembrabamos o escenario grande, o que amosa que estivéramos ben entretidos no gratuito. A cancelación da xira dos Toro y Moi levou aos Colectivo Oruga a pasar a súa actuación ao feche do escenario pequeno, o que nos deixou tempo para unha pequena soneca antes de desprazarnos á explanada do peirao de trasantlánticos.

O día non fóra moi de praia, polo que a xente non tardou en chegar e Hola a todo el mundo xa contaron con bastante público. Malia teren que ter que abrir o escenario principal, conseguiron ser unha das bandas salientables do festival. Coa súa posta en escea (capas e caras pintadas) e o seu toque popfolk con retrousos tarareables e pingas de psicodelia logo engancharon ao público, que pareceu sofrer menos ca eles os fallos técnicos. “A Movement” foi clara comuñón banda-público. Son unha banda que acaen ben nun festival de distintas propostas musicais, convencendo a fans e neófitos.

Soe ser recomendable non crearse demasiadas expectativas nin positivas nin negativas e iso é o que fixemos algúns con Russian Red. A suma do éxito do seu primeiro disco e a consecuente atención mediática en torno a ela, o balbordo pola súas declaracións "políticas" a certo xornal, o seu paso a unha multinacional ou a gravación con xente da contorna dos Belle and Sebastian xeran moito ruído, pero neste caso houbo noces. Non imos dicir que moitas, pero si abondas para falarmos dun concerto correcto. As cancións soan ben con esta banda liderada polo omnipresente e sempre solvente Charlie Bautista (Amigos Imaginarios, Christina Rosenvinge, Nacho Vegas ...) e na que estaba tamén Manuel Cabezalí (Havalina). Mimbres interpretativos había e as cancións do novo "Fuerteventura" soaron ben, especialmente apoiadas nos coros. Ela falou pouco pero abonda unha frase para o escarnio: algo así como “Da gusto tocar aquí al lado de la playa". Seica as gafas coas que a relacionabamos (e tan presentes entre a audiencia) eran graduadas e o sábado non levaba lentes de contacto.

A potente banda do bretón Yann Tiersen soou máis achegada ao rock, como corresponde ao seu álbum deste ano desde "Amy" a "Fuck Me", pasando por "Palestine" ou "Dark Stuff". Este "Dust Lane" reflicte boa parte da amálgama de estilos que abrangue a súa proposta: avant-garde, jazz, música folk, minimalismo ou krut -rock (a súa camisola de Neu non deixa lugar a dúbidas). Para completar unha actuación que tivese momentos para cubrir diferentes expectativas tamén caeron clásicos como "La Terrasse" ou "Le Train". Ademais, e tal vez para eses despistados que seguen coa leria de “o da banda sonora de ‘Amélie’ e o violín”, tocou el só "Sur Le Fil".

The Pains of Being Pure at Heart con só dous álbumes son xa asiduos nos últimos anos na Península, incluída Galiza. De feito víramolos en Paredes de Coura e queriamos comprobar se creceran ao vivo, pois aquel bolo nos deixara un chisco fríos. Desta vez atopámolos motivadísimos, en especial ao cantante e guitarrista Kip Berman, que terminou baixando a saudar as primeiras filas e paseando a súa ledicia polo recinto. Desde o comezo, repasaron pezas potentes do seu repertorio como "This Love Is Fucking Right!" ou "Belong" e os máis fans non deixaron de bailar. Soaron impecables e moi bailables; outra cousa é a monotonía da súa proposta.

The Gift foron, como os Vetusta Morla a noite anterior, os grandes triunfadores da xornada. O seu directo foi impresionante, con Sónia Tavares dándolle ao público mostras sobradas da súa calidade coma cantante e frontwoman que non dá respiro ao público. A mágoa é o seu abuso do portuñol. Presentaban o recente álbum "Explode" con pezas que no directo funcionaron ben: "Let It Be By Me", "Made For You", "My Son" e mesmo se atreven con "The Singles", que no álbum pasa dos 12 minutos. Entre as antigas, "Driving You Slow" foi do mellor dun concerto que pola súa fastuosidade podería entrar na categoría de rock de estadio. Sen dúbida este Nuno Gonçalves ten un feixe de notables composicións que non se alonxan do gran público e menos aínda cando a súa banda as interpreta con esta contundencia.

Os belgas dEUS saíron tras a desbandada post-The Gift e diante dun recinto medio baleiro soaron como se esperaba e amosaron moi boa actitude. Que seguen en forma, por resumir. Xa presentaron temas do seu vindeiro álbum, pero foron pezas as contundentes "Suds & Soda" ou "The Architect" as que gañaron máis aplausos. A esa hora a maioría agradece contundencia.

A Colectivo Oruga tocoulles a lotaría coa cancelación da xira de Toro y Moi, pois foron elixidos pola organización para suplilos no feche do festival ben entrada a noite. Eran condicións máis acorde coa súa posta en escea e unha proposta musical de pop electrónico que as do escenario pequeno coa luz do día. Os galegos resultaron unha grata sorpresa para moitos coas pezas do seu único álbum “Too Many Knobs”, polo que podemos dicir que aproveitaron a súa oportunidade. Cousas do destino: de abrir o Sónar Galicia a pechar un par de semanas despois o Vigo Tr4nsforma. Veremos se seguen o seu crecemento.

O balance xeral do sábado foi superior ao do venres que, polo contrario, si contou con máis público. Como mencionabamos na primeira parte desta crónica sobre o festival, a resposta de público semella asegurar unha terceira edición. Veremos agora o cartel que se consegue formar e cales son esas bandas necesarias para acadar unha importante afluencia de público que garante a continuidade. Artistas de calidade hai abondos, pero xa sabemos cómo é o público e canta é a competencia festivaleira.