Ariel Rot, un "Juan Palomo" que segue a voar ben alto, Le Club, 7-maio-2011

Se podemos atopar un aspecto postivo da crise no que se refire á programación de concertos e xiras é a posibilidade de gozarmos de concertos como os de Ariel Rot a pasada fin de semana en Galiza. A xente aperta o cinto e non está para pagar entradas altas, polo que os cachés se rebaixan a cambio de concertos de formato reducido nos que traballa menos xente e se reducen os custos. Deste xeito, as salas de pequeno aforo pero con programadores atentos poden apostar por traer grandes artistas como o que nos ocupa. Nestes meses o ex-Tequila e Los Rodríguez -e cunha produción en solitario á altura das súas bandas- está inmerso nunha xira denominada "Solo" na que viaxa cunhas guitarras e teclado para repasar pezas do seu notable cancioneiro.

A ocasión o merecía e a coruñesa sala LeClub encheuse de moitos afeccionados que non quixemos deixar pasar a oportunidade de ter a un grande tocando a só uns metros. Nun principio falábase dunha xira con cancións menos populares do habitual, pero finalmente Rot repasa gran parte dos seus clásicos, supoñemos que para deleite dunha maioría menos receptiva ás sorpresas. Algúns preferiamos que recuperase pezas máis agochadas, pero ante tal cancioneiro e interpretado con esa calidez e naturalidade, pouco podemos obxectar: "Vals de los recuerdos", "Adiós, mundo cruel"; xa coa eléctrica "Felicidad", "Te busqué", "Sin saber qué decir", "Los tipos duros no bailan" (con chisco final aos Burning de "¿Qué hace una chica como tú ...?) e, cambiando de eléctrica, "Lo siento, Frank", unha das grandes ovacións da noite.

Rot vai alternando acústica con eléctricas sempre cun sorriso no xesto e sementando a complicidade visual tanto con quen lle chaman guapo ou profiren frases máis ou menos graciosas como cos mozos da primeira fila que babean ao ollaren os dedos bailar sobre as cordas. Chega o momento das brancas e negras e axusta en cómodo diálogo co mesa o volume do micro e o teclado. Caen "Todavía es tarde", "La mirada del adiós" (primeiro momento Rodríguez e moi coreado polo público), esa "Dos de corazones" con texto do seu amigo Sergio Makaroff e "Una casa con 3 balcones". De novo turno para a acústica, agora sentado, con "Geishas en Madrid", "Manos expertas", "Eche 20 centavos en la ranura" e unha "Hace calor" atangada. Entre elas vai colocando pezas do seu último disco para as que sabe manter a atención facendo pequenas presentacións ("Nena me enseñaste a amar", "Manos expertas", "Pólvora mojada" ou "Dandy".) Para rematar o bloque principal de cancións volve coa Gibson Gretsch e lócese ainda máis como guitarrista na instrumental "Confesiones de un comedor de pizza".

Chegan os bises e aproveita o público entregado para acompañarse del noutra peza do último álbum: "Nena me enseñaste a amar". Volta ao teclado con "Bruma en la Castellana"e outra dos Rodríguez "Milonga del marinero y el capitán". Mais o público non se resignaba a deixalo marchar e tivo que regalar outro bis que, tras algunha deliberación, foi outro clásico de Los Rodríguez e, sen dúbida, do pop rock español: "Dulce condena".

Manter o nivel durante case dúas horas de concerto, sempre cun sorriso, con soltura a eito e moita clase interpretativa está á altura de moi poucos. E para máis mérito, nunha actuación totalmente en solitario: guisando e comendo el mesmo, como un auténtico Juan Palomo que segue a voar moi alto.


Pdt: Non podemos deixar de felicitar ao programador da sala, por moverse ben e mollarse para incluír a bo prezo na súa programación propostas tanto potentes coma atractivas e diversas. Entre as seguintes citas apunten: Kafu Banton & Daddy Banton o sábado 14, Josele Santiago & Pablo Novoa o xoves 19 e xa en xuño The Godfathers o sábado 11. Quedades avisados.

máis fotos no facebook de Ábrete de orellas

Pepe Cunha 9-maio-2011