Bye, gran Ríos! no Coliseum da Coruña, 20-nov-2010

A xira "Bye bye Ríos" tiña data galega no Coliseum da Coruña que, como a ocasión merecía, rozou o cheo cunhas 6000 persoas. Non todos os días se despide dos escenarios un referente da historia do rock, e por ende da música popular, en España. Non importou o temporal de vento e chuvia para collermos o coche e viaxar, e mesmo semellou que o roqueiro granadino quixo agradecer a nosa resposta aínda con máis entrega. Eramos de lonxe e de preto; as nosas idades ían desde a recente maioría até a xubilación; uns querían rendirlle pleitesía na súa despedida e outros constatar o famoso directo. E vaia se pagou a pena!

Pasan 10 minutos da hora prevista, soa de fondo o "Bye Bye Ríos" composto para esta xira e o público xa amosa as súas ganas coreando a canción. Deseguido aparece a nutrida banda que xuntou o solvente guitarrista e produtor José Nortes: batería, baixo, dúas guitarras, saxo, trompeta e teclados. Tras un pequeno instrumental, entra a voz protagonista para comezar con "Memorias de la carretera". Segue sen pausa ese primeiro bloque que remite aos tempos daquel álbum en directo que tanto nos marcou a moitos -"Rock 'n' Ríos"-: "Bienvenidos", "Generación límite", "Antinuclear" e "Nueva ola". A banda soa potente e apenas realiza uns pequenos cambios nesas cancións que en maior ou menor medida o público ten gravadas na memoria.
O granadino canta tan ben coma sempre pero xa vai tocando un primeiro respiro para saudar e agradecer a nosa presencia a pesar dun día horrible de vento e chuvia.


Aínda que predominen as súas cancións roqueiras dos primeiros 80, haberá momentos para darlle máis variedade estilística ao concerto, como a súa versión bluseira de "En el ángulo muerto" -do seu paisano José Ignacio Lapido-, a composición propia "Raquel es un burdel" e a mítica "Vuelvo a Granada". A balada chega con "No estás sola" e a súa repulsa a eses cabrones que maltratan as mulleres. "El río" soa tremenda e acada un dos maiores grados de complicidade co público. A nuevaolera "El ruído de fondo" que lle regalaran os irmáns Auserón soa con todo o corpo que dá a banda apoiada nos dous ventos e os teclados de Luis Prado (Señor Mostaza). Sen baixar a intensidade, "Yo sólo soy un hombre" pon o toque soul antes de chegar a unha segunda pausa na que presentar con cariño a magnífica banda.
Recuperan unha peza menos popular como "La reina del keroseno", a oitenteira (polo son sintetizador) "Niños eléctricos", rock máis duro con "Un caballo llamado muerte" e "Nos siguen pegando abajo" do arxentino Charly García. É neste momento que reivindica unha mellor actitude cara ao que vén de fóra e tamén sinala o labor de Médicos sen fronteiras. De feito pediunos esa mostra de lavado de conciencia que sería mercar o triple disco benéfico con versións dos Beatles no que tantas bandas galegas participan.
Completan a hora e e media de rigor retomando os primeiros oitenta de encher estadios e prazas de touros con "Sueño espacial", "Año 2000" e "El rock de una noche de verano"

O primeiro bloque de bises é incontestable, demoledor, emocionante. Coa única compaña de Prado ás teclas márcanse un "Todo a pulmón" sentido, entregado e sincero. Sen pausa, dúas cargas de profundidade: o himno dos músicos de estrada "Blues del autobús" e a fermosa balada "Santa Lucía". Persoalmente, uns minutos inesquecibles.

Coma contraste, na segunda tanda de bises toca bailar: "Rocanrol Bumerang", "Sábado a la noche" de Moris, "Mueve tus caderas" dos Burning e unha incompleta "Maneras de vivir" dos Leño. Miguel Ríos é todo carisma, canta cun público que desde o principio ten no peto e fai que os que optaron polas gradas se levanten para faceren a onda dun lado a outro do Coliseum.

Volve presentar a banda un por un e entonan o final co "Bye Bye Ríos" que Luis Prado compuxo para esta despedida, unha peza con moito gancho e talvez a mellor letra posible.
Despídense coa merecida ovación e cando a banda marcha o protagonista chama a Jose (Nortes) para poñer a guinda: "Himno a la alegría". Que mellor guinda para case dúas horas e e media?


Agradecido, emocionando os fans e convencendo aos máis escépticos, aos seus 66 anos e con case 50 anos de carreira, Miguel Ríos colle a xubilación en bo estado de forma e de voz, amosando unha vez máis a súa dignidade, compromiso e respecto para co público. Esta non é unha xira de vella gloria que pasa por caixa e pasea sobre as táboas coas maneiras de quen xa non ten nada que demostrar. Este é un final á altura dunha carreira imprescindible para entender o rock en España.

Pepe Cunha 22-novembro-2010