moito Obradoiro para Laurie Anderson e Lou Reed

Recoñezo que até ben entrada a tarde tiña as miñas dúbidas sobre viaxar a Compostela. O tempo estaba horrible, de chuvia constante, e non descartaba unha cancelación ou, como pouco, un boa molladura. Comezaba ás dez da noite e ao día seguinte tocábanos currar aos que desafortunadamente non estabamos de vacacións ou, afortunadamente, tampouco no paro. Ademais, a proposta musical apuntaba a un concerto experimental. Non teriamos un grandes éxitos de ámbas as traxectorias de Laurie Anderson e Lou Reed. Non soarían uns “O Superman” ou “Walk on the Wild Side”, e se outras pezas recoñecibles o facían, sería nun formato reinventado ou deconstruído. Coido que a maioría tiñamos claro, agás esa xente despistada ou demasiado esperanzada, que o que presentaría a parella neoiorquina apuntaba máis ao vangardismo de ela que ao rock de el. Porén, tomeino coma unha desas probas da melomanía dun servidor, unha desas citas referenciais no país ás que nos obrigamos os que adicamos boa parte do noso tempo a vivir máis intensamente a música popular ou mesmo a escribir sobre ela.

Seica non fun, nin moito menos, o único con dúbidas, pois entre os 40 € máis desprazamento, o imprevisible repertorio e o mal tempo que non animaba a apuntarse a última hora (a pesar de que ben se sabía que quedaban entradas), non chegariamos á metade dese aforo de 4000 cadeiras. Así, a primeira impresión foi a de que o Obradoiro acaíalle excesivamente grande á cita. No meteorolóxico, a pesar do ceo a chuvia respetou o noso esforzo. No musical, si se confirmou que o proxecto “Yellow Pony” poderíase presentar perfectamente como unha actuación de Laurie Anderson acompañada do seu marido Lou Reed, pois é ela a que leva o peso. As palabras eran as grandes protagonistas, agás neses momentos musicais mellor recibidos. O escenario era sobrio, con ela á esquerda ao violín e os efectos de voz, el á dereita sentado coa guitarra, por momentos estridente e pesada, e no centro o teclista Louis Suddarth Calhoun. Ao fondo no alto, os subtítulos das letras nunha pequena pantalla. Nos lados do escenario, cadansúa pantalla só para ver aos músicos de cerca, pois non ofrecían proxección ningunha.

A intro do álbum “Magic and Loss” de Lou pronto deixou paso ás pezas, recitados e contos de Laurie, aínda que pronto soou “Pale Blue Eyes”. Até o bo final con “I´ll Be Your Mirror”, durante algo máis de hora e media de actuación foron intercalando pezas de Reed como “Halloween Parade”, “Who Am I”, “Romeo Had Juliette” e partes do “Mystic Child”, que foron do mellor recibido canda algúns spoken word da carismáticamente relaxada Anderson, como “Only An Expert” ou o dúo "The Lost Art of Conversation". Estaba claro que a maioría estaba máis cómoda e receptiva cando os músicos se achegaban ao terreo de Reed.

Gardarei unha sensación agridoce. Estiven alí e gustei dalgúns momentos, os menos, pero o que se di desfrutar dunha grande proposta … máis ben non. Se cadra o Obradoiro necesita de máis melodía que a que ofrece un concerto vangardista ou experimental, no que quen mellor se entretiveron foron os músicos. Sinceramente, non buscaba un “grandes éxitos”, son máis dos que van ver o que lles presta aos músicos, pero agardaba algo máis deles sen caer en concesións de músicos máis acomodados, que temos claro que non son. Sen ir máis lonxe, e por citar unha artista tamén relacionada coa vangarda, a actuación de Anne Clark hai unhas semanas no Auditorio engaioloume

Pepe Cunha 13-xullo-09