Elvis Costello and Diana Krall na Quintana, 27 de xullo de 2010

Sen dúbida, esta cita era un dos pratos fortes do Xacobeo 2010 no que se refire á música popular. Contar no sempre agradecido e motivador marco da Praza da Quintana con Elvis Costello e Diana Krall, parella na vida privada como non cansan de mencionar os medios xeneralistas, podería significar unha noite especial, coa colaboración no escenario nalgúns temas. Porén, o máis atractivo tiña que ser que ambos pasaran por Galicia con éxito: el marabillara no Pavillón das Travesas vigués e ela agradara no Pazo da Ópera da Coruña. Mais aquí non funcionan as matemáticas e houbo luces e sombras, aínda que estas fosen as menos.


A vocalista e pianista canadiana volveu amosar que ao vivo a súa proposta non soa tan edulcorada coma nos discos. A súa vea jazz predominou aínda máis que na súa visita á Coruña. Deste xeito, foron protagonistas as improvisacións dun cuarteto cuxos músicos non se deixan eclipsar polo piano e a voz, probablemente esta o punto frouxo da noite. Iso si, ela non semellaba relaxada ou cómoda abondo, senón algo tensa. Coma mostra, non deixou que a fotografasemos nunha distancia curta, algo habitual polo menos durante unha peza e como posteriormente facilitaría o seu marido.
Detalles de comportamento aparte, a súa actuación foi desde o "So Nice" do seu máis recente "Quiet Nights" até unha interpretación libérrima do 'Cheek to cheek', prolongada polas improvisaciones dos seus extraordinarios músicos na batería, contrabaixo e guitarra. Non faltaron as revisións de estándars, como "Let's Face the Music and Dance", "Boulevard of Broken Dreams" e unha primeira "sorpresa" cando chamou ao seu esposo ao escenario para versionar a Tom Waits, concretamente no "Clap Hands", incluído no álbum "Raindogs". Como acontecería coas outras colaboracións da noite, amosou bastante irregularidade, talvez debido a certa incomodidade da canadiana cun repertorio alonxado do seu pao do jazz vocal.
A actuación quedou no correcto aínda que a Praza da Quintana merece algo máis ca comentarios de rigor sobre a beleza arquitectónica e as badaladas que deron para algunha broma dos músicos. Imos perdoala, pois pola praza corría unha brisa fresca que quizais lle impediu acadar un grao de calidez.


Pasada a medianote saíron a escea con forza Elvis Costello and The Sugarcanes, abrindo cun enérxico "Mystery Train". Non tardou en quedar claro que esta xira vén marcada por ese álbum de country-bluegrass-blues que é "Secret, Profane and Sugarcane" e deseguido caeu un primeiro clásico de seu -“Blame it on Cain”- lucindo esa vestimenta. Estas relecturas gustarán máis ou menos, pero non cabe dúbida de que é un privilexio escoitarmos en directo a mesma formación que gravou o álbum. Así precisamente o demostrou o tema que abre esta reencarnación de Costello, "Down Among The Wine and Spirits".

Chegou o turno doutro clásico costelliano como "New Amsterdam", desta vez incluíndo no seu interior o "You´ve Got To Hide Your Love Away" dos Beatles. "Good Year For The Roses" encaixa sen problema neste formato, ao igual que "Complicated Shadows". De feito, esta última xa está versionada no último disco.
Sen daren tregua, cos comentarios xustos e sempre vitalista, animou ao público a corear "(The Angels Wanna Wear My) Red Shoes". A continuación, marcáronse un clásico recente coma "The Delivery Man", que atrapou coa súa escura intensidade, e estrearon un tema que ben podería titularse "Jimmy Standing In the Rain". Como vemos, Costello non levanta o pé do seu acelerador creativo.
Coma era de esperar, o "amor da súa vida" regresou ao escenario para versionar con distinta sorte "It Had to Be You", "Wide river to cross" e "Simple Twist of Fate". A incomodidade de Diana Krall en pé e cos textos nun atril era notoria e contrastaba en exceso coas maneiras da banda e o seu marido, que con enerxía apuraba os minutos que a organización semellaba limitar. Si, chegouse a ver un aceno de "cinco minutos" desde unha man asomando por un lateral.
Afortunadamente, houbo tempo para algunhas das mellores interpretacións da noite: o imprescindible dos Grateful Dead "Friend of the Devil" e un axeitado agasallo para a peregrinaxe xacobea, un "I Am a Pilgrim" magnificamente cantado polo violinista.
O guitarra Jim Lauderdale estivo impecable nos seus coros inmaculados e os demais músicos da banda (dobro, violín, baixo, mandolina e acordeón) brillaban sempre nos seus solos. Incluso o “She” que abriu os bises en formato trío se arreda do empalagoso sabor que rezuma na gravación de estudio. O single do álbum, "Sulphur to Sugarcane", unha sentida "Everyday I Write The Book" tamén trasladada ao country e a mítica "Peace, Love and Understanding" coma guinda que puido ser e no intento quedou, pois contou de novo coa Krall perdida no escenario.

A personalidade musical de Costello impídelle ficar ríxido nun patrón estilístico, aínda que os seus grandes logros viñeran do pop-rock. A súa continua aprendizaxe e falta de acougo achegouno con máis ou menos éxito a estilos lonxanos como o jazz ou a clásica, pero desta vez fomos testemuñas de que a súa calidade coma compositor e intérprete está fóra de dúbidas e que o seu amor polas músicas estadounidenses de raíz está ben asimilado.

máis fotos no facebook de Ábrete de orellas

P.S. crítica coa organización do Xacobeo (non do concerto en si)

Cómpre criticar o excesivo número de invitacións de asento que se decidiu para este concerto. Dou fé que para medios non eran estas invitacións, pois fomos invitados á zona de pé.
Ao parecer, ocupaban as 12 primeiras filas e deixaron fóra verdadeiros seareiros que non deixaron de estar pendentes das entradas desde o mesmo momento en que se anunciou o evento. Non senta nada ben ver como algunhas persoas marchan desinteresadas antes de que remate o espectáculo, mentres quen de verdade devecía por estar aí non tivo nin a oportunidade de mercar entrada na zona máis achegada ao escenario.