Richard Hawley, primeiro éxito do Xacobeo Importa

Enténdano como “subirse ao carro”, “actuar con criterio” ou “agudizar o inxenio cando hai fame” (neste caso, crise), mais o nome do Xacobeo 2010 vén asociado a festivais ou programacións musicais máis ou menos consolidadas e argalladas por xente especializada. Se cadra, a austeridade que a Xunta predica -de palabra, sempre, e nos feitos, cando mellor lles acae- pódenos privar de grandes nomes para o público maioritario. Xa saben, eses nomes “de primeira división” que poden achegar deceas de milleiros de persoas que no resto do ano apenas pagan por entrar nalgún concerto. Porén, quen preferimos máis citas “con miga”, en troques dalgúns concertos de “relumbrón”, non teremos tanta queixa.

Neste 2010, o ciclo Importa que montaba a produtora viguesa Sweet Nocturna e que xa trouxo a Jello Biafra, Skye Edwards ou Tindersticks, mudou o nome polo de Xacobeo Importa. Deste xeito, conta co apoio promocional e pecuniario do Xacobeo e seguirá traendo artistas que un público máis melómano e habitual sabe apreciar. Non serán audiencias considerables, pero os cheos semellan asegurados en recintos que o merecen máis. Si, eses promotores e programadores meréceno porque son os que nos alimentan coa súa oferta cando non tocan festas municipais ou anos santos.

Este pasado domingo gozamos do primeiro cheo no mencionado Xacobeo Importa. O Teatro Rosalía de Castro da Coruña recibía a un artista que fai bandeira da elegancia do seu clasicismo e o seu romanticismo à la Scott Walker ou Roy Orbison. Richard Hawley pasou de guitarrista dunha das bandas iconas do brit-pop -Pulp- a reinventarse coma un dos crooner pop máis respectados por crítica e público no que vai de século. Como amosa nos seus álbumes en solitario e refrendou aínda máis na súa actuación coruñesa, non perdeu nin un chisquiño do seu bo facer nas cordas, mais ben todo o contrario. O coidado son tanto das súas guitarras como as do seu colega de instrumento e a precisión do resto da banda -baixo, batería e teclado- apoderouse da atmosfera do Rosalía e envolveu un público rendido e atento. Unha iluminación tenue, unha voz grave e uns músicos traxeados e contidos nos seus movementos non deixaban lugar a dúbidas: alí estabamos para deixarnos atrapar por unha proposta músical melancólica, romántica, case sempre intensa e algunha vez tirando a repetitiva, chá. É o que ter cinguirse tanto ao son das gravacións nos seus álbumes.


Hawley veu presentar o seu último disco, ben salientable pero non tan inmediato como os anteriores. Non obstante, co público atrapado o ambiente era ben propicio para repasar “Truelove's Gutter” case na súa totalidade. Deste xeito, abriu con “As the Dawn Breaks” e “Ashes on the Fire” e, se non lembro mal, “Open Up Your Door”. Non tardou en soar “Valentine”, por se quedaba dúbida do atinado da data. Nese momento, co público no peto, aproveitou para declararse romántico e, bromeando, saber se coincidía cos asistentes. Seguindo co musical, “Soldier On” soou con gran contundencia comparado co resto das recientes, que seguía alternando (“For Your Lover Give Some Time”) con pezas dos anteriores álbumes ("Lady Solitude”). A destacar, esa segunda parte de “Oh My Love” que soou coma unha tormenta sonora e, xunto con “Remorse Code” foi dos momentos álxidos do concerto. Achegándose ao final, outras clásicas do seu repertorio foron “Coles Corner” ou “Hotel Room” (clásica entre as clásicas), entre as que tamén brillou “Don´t You Cry” e, como cabía esperar, “The Ocean” pechando a velada.

Con este bo sabor de boca, logo chegarán as vindeiras citas co Xacobeo Importa: o venres 5 estará Joan Baez en Vigo e o martes 16 Yo la Tengo na sala Nasa de Compostela, coas entradas esgotadas desde hai semanas.

Pepe Cunha 16-febreiro-10