terça-feira, março 29, 2011

Neil Hannon (The Divine Comedy), elegancia e simpatía pop na Sala Capitol (26-marzo- 2011)

Se por algo se caracteriza The Divine Comedy é por tratarse dunha banda de pop orquestral, con coidada produción, arranxos e variada instrumentación. Así o demostran os seus discos e os directos, como vimos no Festival do Norte de hai xa uns anos. Porén, teñen outro incuestionable punto forte: o carisma e a calidade compositiva e interpretativa do seu líder Neil Hannon. E isto quedou constatado o sábado no seu concerto en solitario na Sala Capitol de Compostela.
Existían dúbidas pola resposta do público a esta cita debido ao prezo das entradas e o anuncio "Neil Hannon solo"; é dicir, o norirlandés en solitario adaptando as súas pezas suntuosamente gravadas ao formato de voz e piano ou guitarra. Estamos en tempos de crise e probablemente só con axuda de potentes patrocinios (neste caso a programación Heineken Music Selector) e unha entrada de 18-22 € poden traerse artistas deste prestixio. Finalmente, a sala presentou unha estupenda entrada sen chegar ao cheo e o público non saiu en absoluto defraudado.

Neil Hannon non gardou municións de peso para momentos de distracción do público e arrancou xa con "Tonight We Fly" e unha peza do seu último disco adicada aos veciños portugueses por mor da actualidade económica: "The Complete Banker". Xa desde estes comezos comezou unha simpática e relaxada interacción co público. Iso si, sempre con mesura, sen abusar e limitándose a pequenos comentarios e algunha resposta, como cando adulado por alguén contestou que el non sabía amañar a neveira ou outras cousas prácticas, senón "só" facer catchy tunes. E non quedaría lugar a dúbida.

Guiado pola listaxe de cancións no piano, foi recuperando con naturalidade clásicos da súa banda ("A Woman of the World" acompañada con asubíos, "My Imaginary Friend", "Perfect Lovesong"...) e outras pezas do salientable "Bang Goes the Knighthood", como a peza homónima e as animadas e ben recibidas "I Like" ou "At The Indie Disco", coreada e acompañada ás palmas polo público. No momento versión ("Everybody Knows") non faltou tampouco o comentario xusto e atinado, pois louvou as magníficas cancións do álbum "I'm Your Man" de Leonard Cohen malia as chiantes producións daqueles anos.

Ademais das citadas interpretacións e eses sorrisos cómplices arrincados tanto nos lenes acenos teatrais nas letras coma nos erros nalgunha nota, a case hora e media de concerto incluiu momentos para gardar na memoria: coma primeiro bis unha exquisita "A Lady of a Certain Age" á guitarra, ou a tan encantadora como complicada "Our Mutual Friend", que sacou adiante grazas a algunha broma e un chisco máis de concentración nas teclas.

Sabiamos que Neil Hannon tiña grandes cancións pop e que coa súa banda fai grandes concertos. Agora confirmamos que sabe defendelas en solitario con calidade e elegante simpatía. Todo un clásico contemporáneo.

máis fotos de Pepe Cunha en www.facebook.com/abretedeorellas

Pepe Cunha, 28-marzo-2011

segunda-feira, março 28, 2011

Luis Ramiro: "Lo que queda es ir ganándose a la gente poco a poco, y las etiquetas acaban cayéndose"

Luis Ramiro achégase a Galicia para participar no ciclo SantiAutor. Será este xoves 31 de marzo a partir das 22h e cunha entrada de 5€. Aproveitamos a ocasión para enviarlle unhas preguntas ao redor do su disco recién editado "La vida por delante", que leva soando unhas semanas na nosa redacción. Especialmente recomendable para amantes das boas cancións de cantautor, pero roqueiro. Unha mágoa que finalmente sexa só unha cita nesta visita ao país, porque coidamos que deixará pegada nos que se acheguen ao Pub SónaR de Compostela.

Ábrete de orellas: Ola, Ramiro! Benvido a Galiza. Sólo hace año y medio que comentamos en Ábrete de orellas "Dramas y caballeros". Me pregunto si eres prolífico componiendo, porque parece que te da tiempo a contar pronto con material y presentarlo con calidad. El anterior ya parecía un disco muy muy trabajado, a conciencia, como para dar un gran paso de recoñocimiento y creo que este va en esa misma línea. ¿Qué hay de nuevo y qué de continuidad en "El mundo por delante"?

Luis Ramiro: De continuidad imagino que mi forma de escribir y mi voz, y que son canciones de pop, rock, bastante “llanas”, es decir, que son canciones sin complicaciones. Intento escribir canciones lo más sencillas posibles. En cuanto a lo nuevo, creo que este disco tiene más fuerza, es muy positivo, yo le llamo “un disco de besos”, y está gustando mucho a la gente porque creo que es más redondo, suena más fresco y tiene un poso muy optimista.

AdO: Te muestras bastante activo en Internet y en la misma portada de tu web aparecen comentarios de tu Twitter y Facebook. ¿Pero de qué hablas en tu blog, donde queda mejor explayarse ?

LR: En realidad hablo poco o casi nada en mi blog. Escribo a veces en facebook o cuelgo fotos que voy haciendo (antes era fotógrafo y algo queda de eso, jaja), pero no me sale contar cosas personales en facebook o twitter. Indico los conciertos, etc y me dedico a contestar a la gente. Lo he intentado y me siento “raro” contando algo a la nada, será por eso que hago canciones. No me sale escribir “estoy leyendo tal libro y me encanta”..además, ya hilando con esta tema, twitter creo que nos atonta un poco, escribir en cuatro frases lo que estás haciendo o un pensamiento…y digo yo: ¿para qué? Además, si tengo una idea que quiero expresar no quiero que tenga que caber en 140 caracteres. Y ya te digo que mis ideas me las guardo para mi, mis amigos y mis canciones.

AdO: En relación con tu web y su buen diseño están tus dos últimos discos, reconocido el "empaque" del anterior en los Grammy latinos y también con este último en edición también especial, imitando una carpeta de vinilo. ¿Tiene esto que ver con los tiempos de pocas ventas y reinvención de la industria musical donde hay que cuidar a los que compran música en formato físico?

LR: Es un homenaje al vinilo, que me encanta, y a darle valor al disco como objeto. Tenemos que plantearnos que internet y los archivos digitales están muy bien, pero también está muy bien “tocar” las cosas. Tocar un disco, olerlo, que se pueda romper, que se pueda mojar…hace que esté vivo de alguna manera. Espero que los tomates nunca puedan convertirse en ceros y unos. Y también influye que tengo total libertad para hacer lo que quiero y como lo quiero. Si estuviera en una multinacional seguramente no me habrían dejado.


AdO: Cuéntanos un pouco quiénes son los hermanos Guevara, que parecen importantes en este nuevo disco, como quizás lo eran en el anterior los Pancho Varona, Antonio García de Diego e José Antonio Romero del entorno Sabina.

LR: Son los productores de este disco. Son dos hermanos colombianos, Juan, que es el guitarrista que me acompaña (ahora está de gira por todo el mundo con raphael) y su hermano felipe, un técnico con un talento enorme. Les conocí en la grabación del anterior disco y vi que conectamos muy bien. Son jóvenes pero con muchos discos a sus espaldas y comprendieron perfectamente qué era lo que necesitaba y cómo tenía que sonar el disco. Y la producción creo que es perfecta, han dado en el clavo.


AdO:
Centrándonos ya en las canciones, comencemos por las letras, que saltan con facilidad o sin prejuicios de lo romántico o casi poético a lo más terrenal (el comienzo "Todas mis ex son del Madrid y yo soy del Atleti, ¿sabes lo qué quiero decir?" es buena prueba de esto último). Supongo que para inspirarte recurrirás a la literatura o prestarás especial atención a otros letristas. ¿Vas tomando notas compulsivamente de ideas, sensaciones y emociones antes de plasmarlas en una canción? En resumen, háblanos un poco de tu proceso compositivo.

LR: Pues leo mucho y escucho mucha música, pero a la hora de escribir no pienso en nada, ni si quiera en el tema de la canción. De hecho, me pongo a tocar y de repente a veces sale una frase con una melodía y me gusta. Y a partir de ahí hago la canción. Suelen salir de un tirón, pero a veces hago media canción y la retomo meses después.

AdO: En la última década podemos hablar de una generación de nuevos compositores-intérpretes que por fin están a cambiar el concepto arcaico de "cantautor" que tenemos en España: Alfredo González, Luis Moro, Fabián, Vicky Gastelo, Paco Cifuentes, Manolo Tarancón y, claro, los Jorge Drexler, Quique González y Carlos Chaouen que serían ya casi veteranos o pioneros. Dada la variedad musical que, tú, por ejemplo, y muchos de ellos mostráis en vuestros trabajos, ¿crees que la vieja etiqueta de cantautor está ya superada en España y nos vamos acercando al concepto de songwriter del mundo anglosajón?

LR: Se va superando poco a poco pero cuesta. Todavía hay muchos prejuicios. La gente te dice al acabar un concierto: “me ha encantado, me ha convencido una amiga y no quería venir, porque claro, cantautor suena a aburrido, pero ha sido lo contrario”. Sigue siendo difícil, pero al final, lo que queda es ir ganándose a la gente poco a poco, y las etiquetas acaban cayéndose.

AdO: Se puede vivir a costa de darse a conocer tocando, viajando, tocando y vendiendo discos principalmete en los conciertos; en una labor más de hormiga, digamos. Porque sois varios los artistas con cierta repercusión en Madrid y un determinado puñado de salas pero no tanta en el resto de España. Afortunadamente contáis con el apoyo de oasis radiofónicos que sí pinchan vuestras canciones más allá de las radiofórmulas (que creo que están peor que nunca).

LR: Yo tengo la gran suerte de poder vivir de la música, dando muchos conciertos y ten en cuenta que llevo casi 15 años en esta profesión, pero sólo desde hace 3 años he podido dedicarme sólo a la música. Las radio fórmulas están peor que nunca, es verdad, apenas se escucha música nueva, porque lo que ha arrasado es la política de “grandes éxitos”.

AdO: ¿Con qué formación vienes a Compostela y Ourense? ¿Qué nos encontraremos en el repertorio de estos dos bolos?

LR: Sólo toco en Santiago al final, y voy solo. Por circunstancias, a veces voy con banda, a trío o solo. Ahora voy solo, y tocaré un poco de todo, de los tres discos e incluso de canciones inéditas, y como siempre, contaré historias y haré que el público participe. Voy dando forma al concierto según me apetece, nunca llevo set list cuando toco solo. Voy tocando canciones como surja.

AdO: Como nos gusta tener las orejas abiertas, no puedo dejar de preguntarte por discos o artistas que te interesasen siempre o últimamente; así como otros que te cambiasen la perspectiva u orientasen tus gustos y preferencias. Ya sabes, discos o nombres de cabecera en lo musical.

LR: Pues Radiohead es mi grupo preferido. A partir de ahí, puedo nombrarte mil cosas. En castellano, me encanta Sabina, Love of lesbian, el gran Iván Ferreiro (enorme su último disco, no paro de escucharlo), Albert Plá, Drexler, Calamaro etc…hay mucha música que me gusta y mucha gente a la que admiro!!.

AdO: ¿Quieres aprovechar para darnos una opinión rápida sobre Internet, la ley Sinde, el mundo de las descargas, el respeto al creador, la labor de la industria...?

LR: Pues rápidamente te digo que cuando la gente comparte, eso está de puta madre, se ha hecho siempre, y se hará siempre. Otra cosa es cuando un tio abre una página y mete mil discos para forrarse. Una cosa es compartir y otra exprimir.

AdO: Gracias por tu atención, que resulte gratificante tu visita a nuestra tierra y recibe nuestro reconocimiento a tu trabajo.

LR: Gracias a vosotros y nos vemos cuando queráis!! Abrazos!!