segunda-feira, novembro 22, 2010

Bye, gran Ríos! no Coliseum da Coruña, 20-nov-2010

A xira "Bye bye Ríos" tiña data galega no Coliseum da Coruña que, como a ocasión merecía, rozou o cheo cunhas 6000 persoas. Non todos os días se despide dos escenarios un referente da historia do rock, e por ende da música popular, en España. Non importou o temporal de vento e chuvia para collermos o coche e viaxar, e mesmo semellou que o roqueiro granadino quixo agradecer a nosa resposta aínda con máis entrega. Eramos de lonxe e de preto; as nosas idades ían desde a recente maioría até a xubilación; uns querían rendirlle pleitesía na súa despedida e outros constatar o famoso directo. E vaia se pagou a pena!

Pasan 10 minutos da hora prevista, soa de fondo o "Bye Bye Ríos" composto para esta xira e o público xa amosa as súas ganas coreando a canción. Deseguido aparece a nutrida banda que xuntou o solvente guitarrista e produtor José Nortes: batería, baixo, dúas guitarras, saxo, trompeta e teclados. Tras un pequeno instrumental, entra a voz protagonista para comezar con "Memorias de la carretera". Segue sen pausa ese primeiro bloque que remite aos tempos daquel álbum en directo que tanto nos marcou a moitos -"Rock 'n' Ríos"-: "Bienvenidos", "Generación límite", "Antinuclear" e "Nueva ola". A banda soa potente e apenas realiza uns pequenos cambios nesas cancións que en maior ou menor medida o público ten gravadas na memoria.
O granadino canta tan ben coma sempre pero xa vai tocando un primeiro respiro para saudar e agradecer a nosa presencia a pesar dun día horrible de vento e chuvia.


Aínda que predominen as súas cancións roqueiras dos primeiros 80, haberá momentos para darlle máis variedade estilística ao concerto, como a súa versión bluseira de "En el ángulo muerto" -do seu paisano José Ignacio Lapido-, a composición propia "Raquel es un burdel" e a mítica "Vuelvo a Granada". A balada chega con "No estás sola" e a súa repulsa a eses cabrones que maltratan as mulleres. "El río" soa tremenda e acada un dos maiores grados de complicidade co público. A nuevaolera "El ruído de fondo" que lle regalaran os irmáns Auserón soa con todo o corpo que dá a banda apoiada nos dous ventos e os teclados de Luis Prado (Señor Mostaza). Sen baixar a intensidade, "Yo sólo soy un hombre" pon o toque soul antes de chegar a unha segunda pausa na que presentar con cariño a magnífica banda.
Recuperan unha peza menos popular como "La reina del keroseno", a oitenteira (polo son sintetizador) "Niños eléctricos", rock máis duro con "Un caballo llamado muerte" e "Nos siguen pegando abajo" do arxentino Charly García. É neste momento que reivindica unha mellor actitude cara ao que vén de fóra e tamén sinala o labor
de Médicos sen fronteiras. De feito pediunos esa mostra de lavado de conciencia que sería mercar o triple disco benéfico con versións dos Beatles no que tantas bandas galegas participan.
Completan a hora e e media de rigor retomando os primeiros oitenta de encher estadios e prazas de touros con "Sueño espacial", "Año 2000" e "El rock de una noche de verano"

O primeiro bloque de bises é incontestable, demoledor, emocionante. Coa única compaña de Prado ás teclas márcanse un "Todo a pulmón" sentido, entregado e sincero. Sen pausa, dúas cargas de profundidade: o himno dos músicos de estrada "Blues del autobús" e a fermosa balada "Santa Lucía". Persoalmente, uns minutos inesquecibles.

Coma contraste, na segunda tanda de bises toca bailar:
"Rocanrol Bumerang", "Sábado a la noche" de Moris, "Mueve tus caderas" dos Burning e unha incompleta "Maneras de vivir" dos Leño. Miguel Ríos é todo carisma, canta cun público que desde o principio ten no peto e fai que os que optaron polas gradas se levanten para faceren a onda dun lado a outro do Coliseum.

Volve presentar a banda un por un e entonan o final co "Bye Bye Ríos" que Luis Prado compuxo para esta despedida, unha peza con moito gancho e talvez a mellor letra posible.
Despídense coa merecida ovación e cando a banda marcha o protagonista chama a Jose (Nortes) para poñer a guinda: "Himno a la alegría". Que mellor guinda para case dúas horas e e media?


Agradecido, emocionando os fans e convencendo aos máis escépticos, aos seus 66 anos e con case 50 anos de carreira, Miguel Ríos colle a xubilación en bo estado de forma e de voz, amosando unha vez máis a súa dignidade, compromiso e respecto para co público. Esta non é unha xira de vella gloria que pasa por caixa e pasea sobre as táboas coas maneiras de quen xa non ten nada que demostrar. Este é un final á altura dunha carreira imprescindible para entender o rock en España.

Pepe Cunha 22-novembro-2010

Etiquetas: , , ,

terça-feira, novembro 16, 2010

Raimundo Amador e Cathy Claret no Jofre, 5 de novembro de 2010

A relación entre Raimundo Amador e Cathy Claret vén de moitos anos atrás. Nos inicios do combo sevillano de flamenco-blues Pata Negra, Claret xa colaboraba cos irmáns Amador. Máis aínda, o guitarrista produciu álbumes da francesa -"Cathy Claret" ou "Soleil y locura"- e ela compuxo "Bolleré", un dos maiores éxitos de Raimundo. Porén, a do teatro Jofre era a primeira cita dunha xira "man a man", eles sós compartindo pezas dos seus respectivos repertorios.

Había expectación e o Teatro Jofre encheuse até o galiñeiro ("paraíso" neste caso), aínda que deseguido constatamos que era máis por ver ao guitarrista que á francesa. Ela foi unha
pioneira na mestura do pop melancólico co flamenco e a rumba, a bossa-nova ou o reggae, pero segue a ser unha descoñecida para o gran público. Para a nosa sorte, Cathy Claret e Raimundo Amador non viñeron sos a Ferrol, pois contaron con Lin, que na segunda guitarra e a voz se desenvolveu con solvencia e mérito.


A actuación amosou varias mostras de falta de rodaxe pero moitas de arte na guitarra. En hora e media interpretaron pezas do repertorio de Pata Negra -"Yo me quedo en Sevilla", "Camarón", "En el lago", "Bolleré", "Lunático", "Pata palo"-, dos álbumes de Raimundo en solitario -"Pa mojar", "Gitano de temporá", "Hoy no estoy pa nadie"-, algún instrumental, unha magnífica versión de "En el lago" dos imprescindibles Triana e varias pezas do repertorio de Cathy Claret: "Ni con dinero", "Así será", Por qué porqué", "Comme un bossa nova", "Mi casa tiene ruedas" ou o novo sinxelo deste 2010 "Chocolat"/"Mala".

O máis rechamante desta colaboración é probablemente o contraste da suposta timidez, a voz baixa e susurrante da francesa coa forza e a paixón nas cordas de Raimundo. Sen dúbida o estilo dela é case a antítese do gusto do fan maioritario del e talvez de aí a irregularidade que transmitían. Semella unha colaboración que abusa da improvisación ou a naturalidade, pouco traballada. Así, mentres que ela parecía algo "incómoda", apoiando con timidez nos coros ou mesmo dubidando sobre cando debía entrar ou saír, Raimundo con nada que fai xa conta coa complicidade do público. Da francesa quedamos coa sensación de que poderiamos gustar máis, pero o artista máis coñecido rezuma carisma e ofrece solos eternos para maior deleite dos admiradores da guitarra eléctrica ou fflamenca.

Tras os bises, momento final con guitarra con efectos sobre unha base pregravada. Talvez prescindible, pero Raimundo estaba contento co público e quería corresponder con algún alarde e experimentación máis na guitarra, porque el nunca foi un guitarrista flamenco ao uso.
Pepe Cunha 16-novembro-2010

Etiquetas: , , , , ,