Andrés Calamaro no Multiusos do Sar, 8 de outubro de 2009

Mélissa Laveaux confortounos no Jofre. Sábado 3 de outubro de 2009

A proposta de Melissa Laveaux é un reflexo dela mesma. Esta canadiana de orixe haitiano e 24 anos é unha mente aberta e curiosa, maduramente inxenua ou inxenuamente madura. As súas cancións cheiran a inquedanzas vitais mesturadas con diversas influencias culturais. Disque aprendeu a tocar e compoñer case autodidactamente mentres escoitaba moitas músicas: folk independente canadiano (Joni Mitchell, Feist), trip-hop británico (Massive Attack, Portishead), música brasileña alternativa (Adriana Calcanhotto, Os Mutantes), hip-hop e nu-soul (Erikah Badu, The Roots…), grandes voces da tradición afro-americana (Billie Holiday, Nina Simone, Aretha Franklin) e artistas doutros continentes (Oumou Sangare). Se a iso engadimos un xeito percusivo de tocar a guitarra e o selo persoal dunha voz intimista, confidencial, lixeiramente áspera e profunda, seductora e atractiva, temos ante nós unha prometedora cantautora de corte universal.

Para deleite de quen amamos as linguas e a comunicación, exprésase en francés, inglés e creoulo, ademais de chapurrear con éxito o castelán, como amosou en Ferrol. A ver se aprenden moitos que falan de liberdade cando en verdade agochan incultura ou falla de sensibilidade ante outras realidades moito menos alonxadas.

máis fotos no facebook

O Jofre rendiuse aos seus encantos nun concerto que gardar na memoria, coma ese par de versiones fantásticas incluídas no seu álbum debut Camphor & Copper (“Needle In The Hay” de Elliott Smith e “I Wanna Be Evil” de Eartha Kitt), a canción de berce … Os arranxos e a formación minimalista de trío, baixo e guitarra completaron unha hora e media de música chea de enerxía e impacto.

Sen dúbida, un agasallo e unha recompensa para uns centos de persoas que apostamos por achegármonos a ver e escoitar o que nos cantaría unha marabillosa descoñecida. Polo momento.

máis fotos no facebook

Pepe Cunha 6-outubro-09

Albert Plá en Lugo. La diferencia. 28-outubro-2009

Nun luns de outono e diante de duascentas persoas, maioritariamente cómplices, Albert Plá presentou o seu último álbum. E fíxoo nun formato minimalista, el só coa súa guitarra e os apoios puntuais do fume, un equipo de música para acompañalo nalgunhas pezas e un atinadísimo acompañamento de luces de varias cores.

O espectáculo de “La diferencia” é unha mestura de monólogos, contos, desbarres e delirios onde conviven os formatos falado, recitado e cantado. Agachándose na imaxe dun neno entertainer, bota man da “improvisación” que só un tipo con imaxinación, descaro e falla de prexuízos domina.

Entre a inocencia e a lucidez dos cativos, e sempre con referencia ao mundo que nos rodea, decote non sabemos de certo se Albert Plá está máis no sen-sentido da nosa sociedade e as súas paranoias ou do lado do sen-sentido do surrealismo. Seica aí radica gran parte da diferencia precisamente.

Aínda que o seu espectáculo comezou con moita forza, foi perdendo algo de atención ao enfrontármonos a delirios menos lúcidos, como “La colilla”, canción que xa coñeciamos da anterior xira, onde o apoio de imaxes acaíalle ben. Mais cómpre destacar a facilidade coa que enganchou co público -maioritariamente cómplice, todo sexa dito- para o que a novidade da ampla maioría de temas non foi impedimento para o gozo. Coido que repasou enteiro o último álbumLa diferencia (Hongos, Buscando, Ciego, Corazón, Malos pensamientos, Fantasma, La colilla, Juerga catalana...) e apenas recuperou clásicos, como “El bar de la esquina” do seu emblemático “No sólo de rumba vive el hombre” no primeiro bis ou “Lola”.

Porén, nin lle fixo falta para convencer. Quen gusta deste artista único fai por velo xira a xira, pois sabe que se coidará de non caer nin no abuso da repetición de material nin na perda dos seus sinais de identidade. Mentres outros apostan polo seguro, Plá tenta de renovarse. “La diferencia” é que Albert Plá é de verdade diferente.

Albert Plá levará "La diferencia" tamén a Ferrol, o 4 de decembro no Teatro Jofre, e á Coruña, no Teatro Rosalía de Castro en xaneiro.

Pepe Cunha 1-outubro-09