Bill Callahan, sen pena nin gloria, Teatro Jofre, Ferrol, 18-feb-2010

O ciclo SinSal aterraba por segunda vez en Ferrol, mais nesta ocasión facíao no fermoso Teatro Jofre e cun artista máis recoñecible ou consagrado. Situando esta consideración sempre dentro da escea indie, minoritaria, gafapástica, alternativa ou como queiran denominala. Na interior visita do ciclo, a aínda máis sorprendente Tender Forever actuara para só un par de ducias de persoas na antiga capela do Torrente Ballester.

Tras o anuncio das dúas citas galegas de Bill Callahan esparabamos, polo menos os máis optimistas, unha boa resposta de público. O compositor tras o nome de Smog chegaba en boa forma, cun recente e fermoso álbum recoñecido pola crítica -“Sometimes I Wish We Were An Eagle”-, mais non chegabamos a 200 persoas entre o público ferrolán e un previsto target na zona de influencia da Coruña. Unha mágoa, mais non a única.

Polo menos, iso pensamos moitos ao ver que as cancións serían só interpretadas por guitarra e batería. Así, a música soou máis minimalista, espida do colchón sonoro das cordas e co previsible empobrecemento do seu brillo no álbum. Deste xeito, a voz profunda de Callahan sería aínda máis protagonista, mais o acompañante Neil Morgan tirou da súa batería infinidade de sons e matices para evitar que a case hora e media quedase nun concerto só para gozo dos entregados. Non obstante, e nunha consideración global do concerto, o meritorio esforzo resultou insuficiente.

Comezaron dubitativos, pouco convincentes e tirando do ultimo disco (“Jim Cain”, “All Thoughts Are Pretty to Some Beasts”, “Rococo Zephyr”…) para subir con “Bathysphere” e un guitarreo á mellor honra da Velvet Underground. As pezas enfeitizantes no estudio (“Too Many Birds”, “My Friend”, “Eid Ma Clack Shaw”, “Faith/Void”…) facíanse algo longas e repetitivas para quen non seguise a narrativa dun Callahan moito máis contido na súa execución que o batería, ao final case tan protagonista.

Porén, o final do concerto mellorou a impresión de todo o anterior, con “Sycamore”, “Teenage Spaceship”, unha contundente “Say Valley Maker” que foi do máis celebrado, e “Rock Bottom Riser”. Tras isto os bises foron case que un trámite prescindible a pesar da recreación do clásico "In the Pines".

En liñas xerais, os fans rendéronse ante Callahan, os neófitos aburríronse e o resto gozamos dalgúns bos momentos. Facendo unha comparación de “todo a 1 €” co baloncesto que nesa mesma data iniciaba a fase final da Copa do Rei: 1 punto (notable artista) + 1 (un disco recente máis ca notable) + 1 (recinto de luxo) sumarán 3, mais non sempre teñen a forza dunha tripla.

Pepe Cunha 23-febreiro-2010

Richard Hawley, primeiro éxito do Xacobeo Importa

Enténdano como “subirse ao carro”, “actuar con criterio” ou “agudizar o inxenio cando hai fame” (neste caso, crise), mais o nome do Xacobeo 2010 vén asociado a festivais ou programacións musicais máis ou menos consolidadas e argalladas por xente especializada. Se cadra, a austeridade que a Xunta predica -de palabra, sempre, e nos feitos, cando mellor lles acae- pódenos privar de grandes nomes para o público maioritario. Xa saben, eses nomes “de primeira división” que poden achegar deceas de milleiros de persoas que no resto do ano apenas pagan por entrar nalgún concerto. Porén, quen preferimos máis citas “con miga”, en troques dalgúns concertos de “relumbrón”, non teremos tanta queixa.

Neste 2010, o ciclo Importa que montaba a produtora viguesa Sweet Nocturna e que xa trouxo a Jello Biafra, Skye Edwards ou Tindersticks, mudou o nome polo de Xacobeo Importa. Deste xeito, conta co apoio promocional e pecuniario do Xacobeo e seguirá traendo artistas que un público máis melómano e habitual sabe apreciar. Non serán audiencias considerables, pero os cheos semellan asegurados en recintos que o merecen máis. Si, eses promotores e programadores meréceno porque son os que nos alimentan coa súa oferta cando non tocan festas municipais ou anos santos.

Este pasado domingo gozamos do primeiro cheo no mencionado Xacobeo Importa. O Teatro Rosalía de Castro da Coruña recibía a un artista que fai bandeira da elegancia do seu clasicismo e o seu romanticismo à la Scott Walker ou Roy Orbison. Richard Hawley pasou de guitarrista dunha das bandas iconas do brit-pop -Pulp- a reinventarse coma un dos crooner pop máis respectados por crítica e público no que vai de século. Como amosa nos seus álbumes en solitario e refrendou aínda máis na súa actuación coruñesa, non perdeu nin un chisquiño do seu bo facer nas cordas, mais ben todo o contrario. O coidado son tanto das súas guitarras como as do seu colega de instrumento e a precisión do resto da banda -baixo, batería e teclado- apoderouse da atmosfera do Rosalía e envolveu un público rendido e atento. Unha iluminación tenue, unha voz grave e uns músicos traxeados e contidos nos seus movementos non deixaban lugar a dúbidas: alí estabamos para deixarnos atrapar por unha proposta músical melancólica, romántica, case sempre intensa e algunha vez tirando a repetitiva, chá. É o que ter cinguirse tanto ao son das gravacións nos seus álbumes.


Hawley veu presentar o seu último disco, ben salientable pero non tan inmediato como os anteriores. Non obstante, co público atrapado o ambiente era ben propicio para repasar “Truelove's Gutter” case na súa totalidade. Deste xeito, abriu con “As the Dawn Breaks” e “Ashes on the Fire” e, se non lembro mal, “Open Up Your Door”. Non tardou en soar “Valentine”, por se quedaba dúbida do atinado da data. Nese momento, co público no peto, aproveitou para declararse romántico e, bromeando, saber se coincidía cos asistentes. Seguindo co musical, “Soldier On” soou con gran contundencia comparado co resto das recientes, que seguía alternando (“For Your Lover Give Some Time”) con pezas dos anteriores álbumes ("Lady Solitude”). A destacar, esa segunda parte de “Oh My Love” que soou coma unha tormenta sonora e, xunto con “Remorse Code” foi dos momentos álxidos do concerto. Achegándose ao final, outras clásicas do seu repertorio foron “Coles Corner” ou “Hotel Room” (clásica entre as clásicas), entre as que tamén brillou “Don´t You Cry” e, como cabía esperar, “The Ocean” pechando a velada.

Con este bo sabor de boca, logo chegarán as vindeiras citas co Xacobeo Importa: o venres 5 estará Joan Baez en Vigo e o martes 16 Yo la Tengo na sala Nasa de Compostela, coas entradas esgotadas desde hai semanas.

Pepe Cunha 16-febreiro-10